Rider Waite Tarot

NINE OF SWORDS

Een indringend beeld van diep verdriet en de ergste geestelijke pijn. Terwijl de Koningin zich vrijmaakt door verdriet tot wijsheid te verwerken en de Drie de rust van de aanvaarding uitbeeldt, toont de Negen het moment van agonie, van desintegratie. De zwaarden steken niet in haar rug, maar hangen in de zwarte lucht boven haar. Vrij vaak geeft de Negen niet aan dat wij zelf direct door iets worden getroffen, maar eerder dat iemand van wie we houden het slachtoffer is.

De kaart is, in feite, doordrenkt met liefde en ze ontleent haar betekenis ook aan de liefde. De deken is afwisselend versierd met rozen, symbolisch voor hartstocht, en tekens van de dierenriem. In haar diepste betekenis staat de kaart voor iemand die al het lijden van de wereld op zijn schouders neemt, zoals de Vav of Rechtvaardige Man uit de joodse legende.

Bestaat er een uitweg uit dit vreselijke lijden? Zowel Boeddha als Christus heeft de wereld afgeschilderd als een plaats van oneindig verdriet. Maar beiden hebben ook beweerd dat deze tragedie altijd maar de halve waarheid is, want de ervaring van het volledige universum schenkt vreugde en vrede. Nietzsche schreef dat wij het bestaan zo compleet moeten omhelzen, dus met zo'n totale extatische eerlijkheid, dat wij met alle plezier elk moment uit ons leven eindeloos willen herhalen, ongeacht de pijn die ermee verbonden is. Ondersteboven

Voor de omgekeerde Zwaarden Negen heeft Waite een van zijn suggestiefste formules gereserveerd: `Gevangenschap, achterdocht, twijfel, gerechtvaardigde angst en schaamte: Deze woorden beschrijven een geestestoestand, of beter gezegd een opeenvolging van gemoedsstemmingen, die het gevolg zijn van het feit dat mensen in hun schulp kruipen wanneer zij een bepaald probleem niet onder ogen durven te zien.

Evenals de gewone Negen heeft de omgekeerde Negen te maken met reacties op dingen buiten ons, maar hier gaat het eerder om onderdrukking dan om tragedie. Het sleutelbegrip van de omgekeerde Negen is `redelijke angst' of `vrees'. Dit kan verwijzen bijvoorbeeld naar politieke onderdrukking - van raciale aard of in verband met andere minderheden of sociale onderdrukking - of het gevoel dat men de zondebok is vanwege uiterlijk of taalgebruik. Het kan ook slaan op de persoonlijke onderdrukking door een dominerende familie of persoon. Het belangrijkste is dat het probleem werkelijk is, maar omdat we het niet onmiddellijk kunnen attaqueren, hebben we de neiging om bescherming in onszelf te zoeken en onze woede en wrok op te kroppen in plaats van te uiten.

Naar binnen gekeerde woede slaat om in depressiviteit en vervolgens in achterdocht. Wie als kind werd uitgelachen om zijn grote neus, denkt dat iedereen altijd naar hem kijkt. De gekleurde werknemer denkt dat elke klacht tegen hem op racistische vooroordelen berust. Achterdocht leidt vervolgens weer vrij gemakkelijk tot zelftwijfel en schaamte. Vaak helpt het zelfs niet, of althans niet helemaal, als we rationeel weten dat er geen reden voor schaamte is, maar dat daarentegen juist degenen die ons belachelijk gemaakt of onderdrukt hebben zich zouden moeten schamen. De diep weggeborgen schaamte zal blijven bestaan, totdat het slachtoffer dat onderdrukt werd en aan zichzelf twijfelde iets onderneemt, zoals bijvoorbeeld zijn woede luchten of werkelijke veranderingen in zijn leven aanbrengen.